Muziek als ontwikkelinstrument

‘Er zit echt muziek in dat team’
‘Deze strategie is te weinig afgestemd op de omgeving’
‘Hier wordt harmonieus samengewerkt’

Je hoeft geen conservatorium gedaan te hebben, om de muzikale metaforen in deze uitspraken te ontdekken. Metaforen die ik graag gebruik, omdat ik nu eenmaal veel van muziek hou (en van metaforen). Het had niet veel gescheeld of ik was naar het conservatorium gegaan om piano te studeren.

Ik koos uiteindelijk voor het vak van veranderen, leren en ontwikkelen. Er zit een enorme drive in mij, zo bleek al snel, om mensen en organisaties vooruit te helpen. Totaal iets anders dan met muziek bezig zijn. Of toch niet?

Muziek is allesomvattend, zou je kunnen zeggen. Het is de taal zonder woorden, die iedereen begrijpt. Het overbrugt de verschillen en streeft naar eenheid en heelheid. Als je ruzie hebt met je partner, ga dan maar eens samen een liedje zingen. Weg ruzie (maar ja, wie doet dat nou).

Laat heelheid binnen mijn vakgebied nou een belangrijk thema zijn op dit moment. En zelfs een onmisbare schakel om tot duurzame resultaten te komen, volgens een aantal vernieuwende denkers. Dat prikkelt mij. Vroeger kon je met dit soort woorden niet aankomen. Dan werd je direct als zweverig en onrealistisch bestempeld (het is mijzelf ook vaak overkomen). Nu lijkt het een dimensie te zijn die voor velen misschien nog onwennig is, maar waar het oordeel wel vanaf is. Kan het zijn dat we er bang voor zijn, terwijl we ergens ook weten dat we het nodig hebben om vooruit te komen?

Ik merkte het weer de afgelopen weken. Dat ik mezelf kwijtraak als ik te hard werk. Dat ik mijn inspiratie verlies, geen antwoorden heb op eenvoudige vragen en besluiteloos word. Ik loop vast. Hoe ‘verder van huis’, des te groter de stap om even achter de piano te kruipen. Dat is dan ‘eng’, want ja, ik laat de controle los... Terwijl ik weet dat het goed voor me is.

Herkenbaar?
Net, voor het schrijven van dit stuk, even zitten spelen. Gewoon wat er in me opkwam, al moest ik eerst door wat weerstand en stroefheid heen. Na ongeveer een half uur, wist ik ineens wat voor blog ik wilde schrijven. Mijn vingers snellen nu over het toetsenbord, zoals net over de pianotoetsen.

Geeft muziek dan toegang tot een diepere laag, waar we in ons hectische bestaan weinig op ‘afstemmen’? Een deel van ons dat inspiratie, antwoorden en richting biedt, als we ernaar zouden luisteren? Het zou stagnatie zomaar kunnen transformeren naar beweging en ontwikkeling.

Opnieuw neem ik me voor om mijn piano altijd mee te nemen naar mijn klanten. Als ontwikkelinstrument. Welk patroon wil jij doorbreken?

EW